Motywacja do pracy zmieniała się na przestrzeni dekad, a każda generacja miała swoje unikalne wartości, aspiracje i wyzwania. Jako ktoś, kto od trzydziestu lat obserwuje zmiany na rynku pracy, mogę śmiało powiedzieć, że choć różnią nas technologie i warunki ekonomiczne, to podstawowe ludzkie potrzeby – stabilność, uznanie, rozwój – pozostają niezmienne. Przyjrzyjmy się, co napędzało do działania pokolenia od lat 30. XX wieku aż po współczesnych Millenialsów.
W czasach Wielkiego Kryzysu, gdy dzisiejsze pokolenia nawet nie myślały o satysfakcji zawodowej, liczyło się tylko jedno – przetrwanie. Ludzie chwytali się każdej pracy, byli lojalni wobec pracodawcy i często spędzali w jednej firmie całe życie. Wojna i jej skutki w latach 40. i 50. wzmocniły ten etos – kariera miała zapewnić byt rodzinie, a hierarchiczne struktury były niekwestionowane.
Potem przyszło Pokolenie Baby Boomers (urodzeni 1946-1964). Wychowani w okresie powojennej prosperity, wierzyli w ciężką pracę, stabilność i awans przez lata lojalności wobec firmy. To oni stworzyli kulturę korporacyjną opartą na rywalizacji i dążeniu do sukcesu. Praca często była dla nich życiowym priorytetem, kosztem życia prywatnego. W ich oczach sukces mierzyło się stanowiskiem, długością stażu i posiadaniem własnego domu.
W latach 60. i 70. na rynek pracy powoli wchodziło Pokolenie X (urodzeni 1965-1980), które dorastało w czasach zmian społecznych i ekonomicznych. Widzieli, jak ich rodzice spędzali całe życie w jednej firmie i niekoniecznie chcieli podążać tą samą drogą. Byli bardziej sceptyczni wobec korporacyjnych struktur i zaczęli cenić niezależność oraz równowagę między pracą a życiem prywatnym. Często mówi się, że to oni zapoczątkowali kulturę pracy „9-5”, gdzie weekendy były święte, a kariera miała znaczenie, ale nie kosztem rodziny.
Potem pojawiło się Pokolenie Y, czyli Millenialsi (urodzeni 1981-1996), które całkowicie zmieniło sposób myślenia o pracy. Wychowani w erze technologii i globalizacji, nie szukali już tylko stabilności, ale także poczucia misji i samorealizacji. Nie chcieli pracować „dla samej pracy” – oczekiwali elastyczności, różnorodnych doświadczeń i możliwości rozwoju. W przeciwieństwie do Boomersów, dla których praca była tożsamością, Millenialsi widzieli ją jako element większej układanki, gdzie ważne było też podróżowanie, pasje i work-life balance.
Każde pokolenie miało swoje motywacje, wynikające z warunków, w jakich dorastało. Boomersi wierzyli w awans i lojalność, X-y szukały równowagi, a Millenialsi chcieli pracy pełnej sensu. Dziś, gdy na rynek pracy wchodzą jeszcze młodsze pokolenia, widzimy, że zmiany nie zwalniają. Gdy jeszcze raz spojrzymy na te pokolenia to, widzimy wyraźną ewolucję – od pokoleń, które traktowały pracę jako przymus i konieczność, przez te, które w niej dostrzegli szansę na lepsze życie, aż po ludzi, którzy zaczęli traktować pracę jako sposób na rozwój i realizację pasji. To pokazuje, że motywacja nigdy nie jest statyczna, lecz zmienia się wraz z realiami historycznymi, społecznymi i gospodarczymi. To także lekcja dla współczesnych liderów i specjalistów HR – by skutecznie zarządzać zespołami, trzeba umieć dostrzegać te subtelne różnice i dostosowywać sposoby motywowania pracowników do ich wartości i oczekiwań.
